Zaloguj się, aby zobaczyć ceny
Podane ceny są cenami netto
Wyrób Mycoplasma haemocanis, haematoparvum (qPCR) służy do oznaczania sekwencji charakterystycznych dla mykoplazm hemotropowych Mycoplasma haemocanis oraz Candidatus Mycoplasma haematoparvum w preparatach DNA uzyskanych z krwi psa.
Wielkość zestawu: 100 reakcji
Reakcja: triplex (FAM: Mycoplasma haemocanis, Texas Red: Candidatus Mycoplasma haematoparvum, HEX: kontrola wewnętrzna)
Kontrola wewnętrzna: egzogenna/endogenna
Oznaczenie: jakościowe/ilościowe
Składniki zestawu:
Mycoplasma haemocanis oraz Candidatus Mycoplasma haematoparvum są Gram-ujemnymi bakteriami pasożytniczymi, które infekują psy i powodują u nich niedokrwistość zakaźną. Obydwa gatunki zaliczają się do mykoplazm hemotropowych (hemoplazm).
Mycoplasma haemocanis i Candidatus M. haematoparvum są najczęściej diagnozowanymi gatunkami hemoplazm psów. Oba gatunki występują na całym świecie. Bakterie te są najczęściej przyczyną różnego stopnia niedokrwistości hemolitycznej, ale mogą również wywoływać gorączkę, apatię, adenopatię, brak koordynacji ruchowej, powiększenie śledziony, anoreksję, letarg, żółtaczkę, odwodnienie, utratę wagi i nagłą śmierć. Chociaż zakażenia hemoplazmami są zazwyczaj specyficzne gatunkowo, oprócz Mycoplasma haemocanis i Candidatus M. haematoparvum, u psów sporadycznie są wykrywane także M. ovis, M. suis, Candidatus Mycoplasma haemobos, Candidatus Mycoplasma haemominutum i Candidatus Mycoplasma turicensis. Co ważne, zakażenia Candidatus M. haematoparvum, M. ovis i M. suis opisano także u ludzi.
Na rozwój anemii w wyniku infekcji M. haemocanis są szczególnie narażone psy, u których wykonano splenektomię. Dodatkowymi czynnikami sprzyjającymi rozwojowi choroby są niedobór odporności, infekcja parwowirusem, mięsak limfatyczny lub infekcja bakteryjna. Do objawów infekcji zaliczają się epizody ciężkiej anemii i zaburzenia krwawienia u psa, ale przebieg choroby może być klinicznie nieoczywisty.
Drogi przenoszenia hemoplazm u psów nie są do końca poznane. Prawdopodobnie rolę wektorów choroby pełnią stawonogi krwiopijne, np. pchły i kleszcze. Ponadto sugerowano, że do zakażeń może dochodzić w czasie walki zwierząt, transfer wewnątrzmaciczny oraz transmisję poprzez laktację i transfuzję krwi od pozornie zdrowych psów-nosicieli.
